ANNECİĞİM

Bir okyanus gibidir annem,
Yüreği o kadar geniş,
Gözyaşlarıyla onu doldurmuş,
Sıcacık sevgisiyle kaynatmış,
Annem, senden başka kim var?

Bitanem, b,r ağaç gibidir.
Tüm canlıları taşır,
Yapraklarıyla okşar,
Gövdesi kadar sağlamdır.
Annem, sen de mi devrileceksin?

Ruhum, bir dünya misalidir.
Kimseye belli emez, derdi kendindedir.
Zamanla o da ölecektir.
Annem, benim gül kokulum.

Gidersen ben ne yaparım?
Okyanusları bile geçer gözyaşlarım.
Bir volkan gibi patlarım.
Senin yokluğunla yanarım.
Annem, beni de yanına al!

N'olur bırakma beni bu batakta.
Boğulup ölürüm yoksa.
Beni Yusuf misali atma kuyuya,
Sevgisiz, şefkatsiz yaşayamam ama.
Anam, şimdi tut elimden, bırakma!

Gerçeklerle yüzleş ey beden!
Ana ana deyip geç sen.
Mucize arıyorsan işte karşında,
Armağan istiyorsan en güzeli "ana"
Ne kadar şanslısınız, kıymet bilen yok ama.

Ya o hediyeyi bulamayanlar,
Onları küçücük bırakanlar.
Bir kedi yavrusu gibi,
Anasının koynuna girmek istemez mi?

Bu kalemden boşalanlar bir hiç,
Bir dünya bile onları anlatmaya yetmez.
"Ana mı, dünya mı?" bir zor seçiş,
Analık her şeye, dünya hiçbir şeye değmez.